Największe, najbardziej parzące pokrzywy rosły na skarpie za domem babci. Były wyższe niż my. Wtedy pięcio, sześcio, siedmioletni… Zakradaliśmy się po cichu, żeby dorośli nie zorientowali się, że nie ma nas na podwórku, w ich przeświadczeniu najbezpieczniejszym miejscu do zabawy. To były czasy, kiedy pokrzywa była największym wrogiem. Nie tylko dlatego, że często nie dawała przejść tam gdzie akurat gnała nas wyobraźnia. Nieuważny krok wywoływał ból, pieczenie i bomble – to było najgorsze. Tego nie dało się ukryć przed rodzicami. Nasz krzyk i płacz ich alarmował, a poparzona skóra była niepodważalnym dowodem na to, że znów próbowaliśmy się wymknąć w poszukiwaniu wrażeń. Babcia starała się ukoić ból. Mówiła, że dzięki…